Winny

Po kilku tygodniach po mojej ospie nie zostało już najmniejszego śladu. Ponownie mogłam zarówno bez obaw przeglądać się w lustrze, jak i wychodzić z domu. Ta druga opcja, mówiąc szczerze, niespecjalnie mnie kusiła. W mugolskim świecie nie miałam już żadnych znajomych, z którymi mogłabym spędzać czas, więc wciąż przesiadywałam w domu, a jeśli miałam już wybitnie dosyć swego pokoju, wychodziłam na samotne spacery, wyobrażając sobie dzień, w którym znów będę mogła znaleźć się w ukochanej szkole.

Pewnego dnia, na początku sierpnia, wraz z codzienną pocztą przyszedł do ojca list, który przeczytał przy śniadaniu z bardzo niezadowoloną miną.

- Złe wieści? - zapytałam, gdy udało mi się wreszcie przełknąć kawałek gumiastego naleśnika, przygotowanego przez Petunię. Moja siostra zaczęła ostatnio wykazywać podejrzanie duże zainteresowanie w kierunku wszelkich prac domowych i gotowania, zupełnie jakby w niedługim czasie zamierzała wydać się za mąż.

- Nie, skarbie. - odparł tata, uśmiechając się do mnie uspokajająco - To list od babci Gertrudy. Zaprasza nas do siebie na dwa tygodnie.

- Pojedziemy? - spytała Tunia, odrywając oczy od zawartości talerza.

- Oczywiście, że tak. Moja mamusia nie znosi sprzeciwu – mruknął z przekąsem tata - A wam przyda się jakaś zmiana – dodał po chwili, chociaż nie sprawiał wrażenia osoby, wierzącej w słuszność swoich słów.

Babcia Gertruda miała blisko siedemdziesiąt lat i mieszkała w Bradford, w podupadającej wilii, wybudowanej przez mego dziadka, którego nie zdążyłam poznać, bo zginął w bardzo młodym wieku. Babcia sama musiała wychowywać mojego tatę i zajmować się domem. Sytuacja rodziny przez jakiś czas była bardzo ciężka, przez co ojciec nigdy nie poszedł na studia i po szkole dorabiał w zakładzie stolarskim. Babcia zresztą też parała się różnymi zajęciami, by wreszcie osiągnąć sukces jako malarka. Jej obrazy, w których osobiście nie widziałam niczego nadzwyczajnego, sprzedawane były po niebotycznych dla mnie cenach, skutkiem czego, babcia w krótkim okresie czasu została jedną z najbardziej majętnych osób w hrabstwie, co jednak nie wpłynęło na komfort jej życia. Słynęła z chorobliwej wręcz oszczędności i nigdy nie wydawała pieniędzy, jeśli nie było to naprawdę konieczne. Nigdy nie zdecydowała się nawet na remont wilii, w której mieszkała, więc nikt, patrząc na tę nieco żałosną, naznaczoną upływem czasu budowlę, nie powiedziałby, że mieszka w niej ktoś tak zamożny jak słynna malarka, Gertruda Evans.

Babcia miała niesamowicie trudny charakter, była bardzo złośliwa, nieustępliwa i bezpośrednia. Zawsze też zwracała się do mnie i siostry w chłodny, niemal urzędniczy sposób, toteż nie ucieszyłam się na wiadomość, że będę musiała ją odwiedzić. Ale oczywiście – nie miałam nic do gadania…

*

- Daleko jeszcze? - zapytała Tunia markotnie po dwóch godzinach spędzonych w ciasnym wnętrzu samochodu. Zdążyła już przeczytać wszystkie artykuły w swojej mugolskiej gazetce i najwidoczniej nie miała pomysłu, co jeszcze mogłaby ze sobą zrobić.

- Nieee... - odparł przeciągle tata, nie odrywając wzroku od jezdni, co oznaczało, że jesteśmy mniej więcej w połowie drogi. Miałam nadzieję, że będę mogła chociaż podziwiać widoki za oknem, ale lało jak z cebra i widoczność była fatalna. Westchnęłam z rezygnacją i wyjęłam z plecaka najnowszy numer „Czarownicy”.

- OSZALAŁAŚ? - pisnęła Petunia, przyglądając się pismu z nieukrywanym wstrętem - A co, jeśli babcia TO zobaczy?

- Nie zobaczy... - odparłam chłodno i otworzyłam magazyn na stronie poświęconej reportażowi o kolejnych atakach Voldemorta. „Czarownica” nie zajmowała się na ogół takimi sprawami, więc musiało się wydarzyć coś naprawdę poważnego...

Z niepokojem przebiegłam wzrokiem po druku, by dowiedzieć się, że zabito pracownicę Ministerstwa Magii pochodzącą z mugolskiej rodziny oraz jej dwuletniego synka… Jak można było zrobić coś tak okropnego?

- LILY! - krzyknęła mi do ucha Petunia.

- Co? - warknęłam rozdrażniona, ogłuszona wrzaskiem - Oszalałaś?

- Nie, ale mówię do ciebie już od pięciu minut.

- Czego chcesz?

- Odłóż już to... to pismo.

- Przeszkadza ci?

- Tak.

- To nie odłożę. - mruknęłam ponuro i zaczęłam czytać artykuł o nowo otwartym sklepie na Ulicy Pokątnej. Reszta podróży minęła w niemal całkowitym milczeniu, przerywanym od czasu do czasu westchnieniami zdegustowanej Petunii.

Wreszcie samochód zatrzymał się przed posiadłością babci Gertrudy. Właścicielka czekała na nas przed drzwiami frontowymi. Miała na sobie długą, szarą sukienkę o staroświeckim fasonie. Powitała nas tak oficjalnie, jakbyśmy byli delegacją z innego kraju a nie jej własną rodziną.

- Witaj, Warnerze, Petunio, Lilianne… Musicie być bardzo wyczerpani po podróży. Wejdźcie.

Dom babci był znacznie większy od naszego, ale utrzymany w bardzo ascetycznym klimacie. Weszliśmy do jadalni udekorowanej obrazami autorstwa lokatorki i usiedliśmy niepewnie przy długim, drewnianym stole.

- Byłabym zapomniała... - odezwała się nagle babcia - Zaprosiłam na kilka dni Sophie Taylor. Pamiętasz ją, Warnerze?

- To ta moja kuzynka, taka brunetka? - zapytał tata po chwili zastanowienia.

- Dokładnie. Przyjedzie razem z córką.

- Sophie ma córkę? - zdziwił się ojciec.

- Naturalnie. Jest teraz w wieku Lilianne.

- Ooo... Nie wiedziałem.

- To w twoim stylu, Warnerze - odparła babcia chłodno - Liczę, że spakowałeś sobie jakiś porządny garnitur?

- Niestety nie... - stropił się tata. Babcia spojrzała na niego tak surowo, że nawet ja mimowolnie wstrzymałam oddech - Ale mam marynarkę... - dodał szybko.

- Musi wystarczyć. Że też musiałeś odziedziczyć po ojcu takie roztargnienie… - mruknęła staruszka zniesmaczona – Jak ty będziesz wyglądać przy Winifred Seymour?

- Winny? Ona też przyjedzie? - zapytał tata ożywiony, zapominając nawet o swojej rezerwie względem babci.

- Kim jest Winifred? – zapytałam, lustrując ojca podejrzliwym wzrokiem. Nie spodobało mi się to, jak bardzo ucieszył się na wiadomość o jej przybyciu.

- To moja koleżanka. Mieszkała kiedyś w sąsiedztwie – odparł z uśmiechem.

- W twoim wieku? - dochodziłam.

- Nie... młodsza o parę lat - odparł tata. Jego odpowiedź nieco mnie zaniepokoiła.

Jednocześnie po raz pierwszy w życiu pomyślałam, że ojciec wciąż jest bardzo przystojnym mężczyzną i niejednokrotnie już budził zainteresowanie naszych sąsiadek. Miał jasne włosy i atletyczną budowę ciała, której nie powstydziłby się dwudziestolatek.  Tak, z pewnością wyglądał zbyt dobrze, by kobiety omijały go szerokim łukiem…

– Winny dziś przyjedzie? – zapytał tata, zwracając się do babci. Błysk w jego oku tylko wyostrzył moją czujność.

- Będzie tu dopiero jutro – odparła kobieta, zupełnie nie dostrzegając podekscytowania syna – Mówiła, że musi załatwić wcześniej jakieś pilne sprawy.

- Winny i pilne sprawy? – zapytał tata, uśmiechając się jeszcze szerzej – Nie wierzę! Ona zawsze była taka podstrzelona… taka spontaniczna…taka…

Nie dowiedziałam się jednak, jaka była jeszcze ta cała Winifred, bo w tej właśnie chwili rozległ się dzwonek do drzwi. W chwilę później służący babci wprowadził do jadalni ciemnowłosą kobietę i dziewczynę, która zapewne musiała być jej córką. To chyba ta cała Sophie razem z…

- Grace?! – zawołałam, podrywając się z miejsca.

- Lily?!

- To wy się znacie? - zdziwiła się szczerze babcia.

O, tak… Z całą pewnością znałam Grace Taylor. Ta wysoka brunetka o nieco ostrych rysach twarzy zamieniła w piekło mój zeszłoroczny pobyt na obozie. Wprawdzie ostatecznie zawiesiłyśmy broń, ale i tak traktowałam ją z dużą dozą ostrożności.

- Poznałyśmy się rok temu – odparła Grace, zwracając się do babci.

- Nie wiedziałam, że jesteśmy krewniaczkami... – wydukałam, wciąż nie mogąc wyjść z szoku.

- Mówi się: „jesteśmy spokrewnione”, Lilianne – pouczyła mnie babcia.

Po obiedzie, zniechęcona ciągłymi opowieściami ojca na temat tej jego „Winny”, poszłam wraz z Grace na spacer po ogrodzie. Z ulgą stwierdziłam, że dziewczyna nie jest już do mnie wrogo nastawiona, jak to miało miejsce na początku naszej znajomości i nie ma raczej w planach ponownie potraktować mego nosa swoim sierpowym.

- Mam nadzieję, że już się na mnie nie gniewasz… - zaczęła, posyłając mi przepraszający uśmiech – Naprawdę żałuję, że tak ci wtedy dokuczałam.

- Było, minęło – odparłam z uśmiechem – Naprawdę jesteśmy krewniaczkami?

- Mówi się: „jesteśmy spokrewnione, Lilianne” – odparła Grace z wyższością, świetnie naśladując ton głosu babci Gertrudy. Obie szczerze się roześmiałyśmy i od tamtego momentu czułyśmy się już w swoim towarzystwie o wiele swobodniej.

Wieczorem, gdy położyłam się do łóżka, nie mogłam przestać myśleć o tym, jak będzie wyglądać jutrzejszy dzień i jakim typem człowieka okaże się być ta cała Winifred. Choć nawet jej jeszcze nie poznałam, nie umiałam myśleć o niej bez niepokoju.

- Może nie ma się o co martwić...? - szepnęłam do siebie, próbując dodać sobie otuchy - Może ona jest okropnie brzydka i ma męża...? A jeśli nawet nie ma męża, to kto powiedział, że miałaby się zainteresować ojcem? To głupie tak martwić się na zapas…

Na drugi dzień wstałam bardzo wcześnie rano. Gdy umyłam się i ubrałam, zeszłam po schodach do salonu, gdzie spotkałam Grace, która również już nie spała. Za zgodą babci Gertrudy, która od zawsze była rannym ptaszkiem i obudziła się znacznie wcześniej od nas, postanowiłyśmy zwiedzić willę, by zabić nieco czas.

- Chciałabym mieć taki duży dom.. - powiedziała Grace rozmarzonym tonem, przyglądając się porcelanowym figurkom stojącym na kominku w jednym z pomieszczeń – Może trochę inaczej bym go urządziła, ale sama przestrzeń robi wrażenie.

- Mnie się nie podoba – przyznałam szczerze.

- Dlaczego?

- Nie wiem... To wszystko jest jakieś takie... puste w środku. W innych domach czuć w jakiś sposób emocje ich właścicieli, a tutaj… To tylko cztery ściany, nic więcej – stwierdziłam.

- Doprawdy? - usłyszałam nieco kpiący głos za moimi plecami.

Wraz z Grace podskoczyłyśmy w miejscu, po czym odwróciłyśmy się jak na komendę. Babcia Gertruda przyglądała nam się z ironicznym uśmiechem. Już otwierałam usta, by w jakiś sposób się jej wytłumaczyć, ale ona kazała nam tylko przyjść do jadalni na obiad. Najwidoczniej nie miała ochoty słuchać, co miałam jej do powiedzenia. Modląc się w duchu, by babcia nie poczuła się zbyt dotknięta moją uwagą i oszczędziła mi swoich zwykłych złośliwości, powlokłam się wraz z Grace do jadalni. Ledwo jednak zajęłam miejsce przy stole, służący przyprowadził kolejnego gościa – młodą, bardzo ładną blondynkę, ubraną w krótką (zbyt krótką!), zwiewną sukienkę.

- Warner! - zawołała słodkim głosem.

- Winny! - krzyknął mój tata i po chwili oboje tonęli w swoich objęciach, ściskając się tak, jakby nadrabiali co najmniej stuletnie zaległości.

- To właśnie moja przyjaciółka, Winifred Seymour – oznajmił tata z dumą, a ja poczułam, że spełniają się właśnie moje najgorsze przeczucia…