Wielka szczęściara

Siedziałam sztywno w miejscu, wlepiając w Jamesa świdrujące spojrzenie i popijając czekoladę z porcelanowego, wyszczerbionego nieco kubka. Rogacz, speszony, patrzył gdzieś w bok, opuszkami palców stukając nierytmicznie po blacie stołu. Nie kwapił się specjalnie do wyjaśnień. Wreszcie, zdenerwowana już ponad ludzką miarę, odłożyłam kubek (a właściwie niemal cisnęłam nim o stół) i wstałam, nie odrywając od Jamesa wzroku.

- Powiesz mi wreszcie? - zapytałam zniecierpliwiona. Fakt, że chłopak tak bardzo odkładał moment wyznania mi prawdy, coraz bardziej mnie niepokoił. James powoli odstawił swój kubek, poczochrał sobie włosy, jak to miał w zwyczaju i powiedział spokojnie:

- Usiądź.

Gdy ponownie zajęłam już miejsce w fotelu, tym razem to James wstał i zaczął przechadzać się po Pokoju Życzeń, unikając mojego wzroku. Wreszcie zatrzymał się, usiadł i powiedział:

- To było pod koniec sierpnia... - zaczął, jakby nauczył się swojej kwestii na pamięć – Dostałem się na Pokątną, żeby kupić atrament, bo już mi się kończył...

- Akurat - przemknęło mi przez myśl, ale skupiłam się na jego opowiadaniu.

- Kupiłem ten atrament i w drodze powrotnej trafiłem przez przypadek...

- Już ja znam te jego przypadki - pomyślałam, a kąciki moich ust zadrgały lekko. Rogacz kontynuował:

- Trafiłem przez przypadek na Ulicę Śmiertelnego Nokturnu. Pomyślałem sobie, że skoro już tu jestem, mógłbym rozejrzeć się, co ciekawego tam mają. No i zajrzałem do jednego takiego sklepu, prowadzonego przez jakąś starą wieszczkę. Otwierając drzwi, przewróciłem niechcący jakąś szklaną kulkę. Ta wieszczka omal nie dostała szału. Powiedziała, że muszę teraz coś od niej kupić. I od razu wpadła mi w oko ta myślodsiewnia. Kiedy już wyciągałem pieniądze z kieszeni, wieszczka powiedziała, że u niej płaci się w nieco inny sposób...

- To znaczy? - zapytałam zaniepokojona. Nie mogłam się powstrzymać od tego pytania. James przełknął głośno ślinę i pokazał mi wierzch swojej ręki, na której widoczna była niewielka, wąska blizna. Dziw, że wcześniej nie zwróciłam na nią uwagi.

- Postawiła przede mną jakąś szklaną fiolkę i powiedziała, że jeżeli chcę dostać myślodsiewnię, muszę dać jej swoją krew.

- Co? - zawołałam, zrywając się z fotela – I ty się na to zgodziłeś?

James kiwnął głową i spuścił ją ze skruchą.

- Zwariowałeś? - kontynuowałam, coraz bardziej podnosząc głos – Po co jej ta krew? Możesz mieć przez to duże kłopoty! Kto wie, co ona… - nagle umilkłam, coś sobie uświadamiając.

Rogacz niespokojnie podniósł głowę i wlepił we mnie orzechowe oczy. Spojrzałam na niego podejrzliwie i zapytałam, siląc się na spokój:

– Po co kupiłeś myślodsiewnię? Przecież nie dla mnie, więc po co?

- Dla ciebie, Lily - odparł Potter z niezachwianą pewnością w głosie. – To naprawdę miał być prezent na twoje urodziny, przyrzekam. Kupiłem ją, jeśli można to tak ująć i schowałem. A potem straciłem poczucie czasu i przypomniałem sobie o niej dopiero wtedy, gdy Emily wpadła do nas, wołając, że dziś masz urodziny.

- Dlaczego nie chciałeś mi o tym wcześniej powiedzieć? - zapytałam, nieco już spokojniej. Ponownie zajęłam miejsce na krześle i wypiłam resztę czekolady (już wcale nie gorącej) z wyszczerbionego kubeczka.

- Bałem się, że zareagujesz tak, jak zareagowałaś - powiedział James, już nieco pewniejszym głosem. Uśmiechnęłam się lekko i wtarabaniłam się na jego kolana.

- Po prostu się o ciebie martwię - szepnęłam, zanurzając rękę w jego czarnej czuprynie – Boję się, że zrobisz jakieś głupstwo, za które będziesz później odpowiedzialny.

- Liluś... - odparł uspokajającym tonem Rogacz, oplatając mnie w talii. – Ja tylko wyglądam na takiego lekkoducha, ale naprawdę myślę, zanim coś zrobię. Ale wiesz, że dla ciebie jestem gotów na wszystko - dodał, a jego ręka zaczęła delikatnie wodzić po moich plecach.

Poczułam falę gorąca i dreszcze, przenikające przez całe moje ciało. Uśmiechnęłam się lekko, dając chłopakowi w ten sposób do zrozumienia, że już się na niego nie gniewam. Skwapliwie skorzystał z mojej wyrozumiałości i zbliżył swoje usta do moich warg. Mimowolnie przymknęłam oczy, czując jego ciepły oddech na swojej twarzy. Jego język delikatnie obrysował kontur moich ust, a dłonie silniej przyciągnęły mnie do siebie. Ufnie przylgnęłam do niego wargami i, zanim poddałam się urokowi chwili, przez moją głowę zdążyła jeszcze przemknąć jedna, szybka myśl.

- Lily Evans, jesteś niezwykłą szczęściarą…

*

            - I jak? - zapytała Alice, wychodząc z łazienki i wlokąc po podłodze pasek swojego wełnianego szlafroka. Usadowiła się na łóżku, przyglądając mi się bacznie.

- Co jak? - odparłam pytaniem na pytanie, odruchowo wodząc palcem po swoich ustach, które tak niedawno jeszcze całował James.

- Jak było? - spytała Larsson zaciekawiona. Wzruszyłam ramionami i zaczęłam bawić się guzikami swojego ulubionego, rozwleczonego nieco, wełnianego swetra.

- Normalnie - odparłam, a na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, który sprawił, że Alice nie potrzebowała już żadnych dodatkowych wyjaśnień. Od czasu do czasu przyglądała mi się tylko ukradkiem i kiwała z rozbawieniem głową.

- Alice... - zaczęłam nagle, patrząc w sufit. Przyjaciółka oderwała się na chwilę od rozczesywania włosów i spojrzała na mnie wyczekująco. Nieznacznie podniosłam się na łóżku i, opierając na łokciach, zapytałam – Co z tobą i Remusem?

- A co ma być? - odparła chłodno Larsson, a z jej twarzy zniknęły ostatnie ślady wesołości. – To już skończone. Bezpowrotnie. A zresztą, to i tak od początku było bez sensu. Ja i Remus za bardzo się różnimy...

- Wcale nie - odparłam szybko. – Kiedy byliście razem, wydawało mi się, że świetnie do siebie pasujecie, podobnie zresztą jak Syriusz i Emily. Kiedy nie byłam jeszcze z Jamesem, zazdrościłam wam tego, że macie kogoś, kto was kocha i zrobiłby dla was wszystko. Kogoś, do kogo możecie się przytulić, pocałować... – wyznałam, rumieniąc się lekko.

- W moim przypadku nie było czego zazdrościć – stwierdziła chłodno Alice, choć odniosłam wrażenie, że w jej oczach błysnął cień żalu - Zrozum, Lily, z tego już nic nie będzie. Czasami ludzie są ze sobą bardzo długo i wydaje im się, że tak już będzie zawsze, ale pewnego dnia odkrywają, że są zupełnie obcymi sobie osobami, które nie mają ze sobą tak wiele wspólnego, jak im się na początku wydawało. Trzeba się z tym po prostu pogodzić i żyć dalej, zamiast na siłę męczyć się w związku bez przyszłości.

Westchnęłam cicho i przestałam się bawić guzikiem swetra. To, co powiedziała Alice, wydało mi się boleśnie prawdziwe. Czułam, że zdarzenie we Wrzeszczącej Chacie w jakiś sposób zmieni relacje między moją przyjaciółką i Remusem, ale nigdy nie brałam na poważnie możliwości, że ta para ostatecznie się rozstanie.

- Rozumiesz mnie, Lily? - spytała Alice cicho.

W milczeniu pokiwałam głową. Nie zdążyłam jednak dodać nic ponadto, bo do naszego dormitorium tanecznym krokiem wbiegła Emily, nucąc pod nosem jakąś wesołą melodyjkę.

- On jest wspaniały... – szepnęła, padając z wdziękiem na swoje łóżko.

- Też mi nowina - burknęła Alice, przyglądając się Emily krytycznie.

- A ciebie co ugryzło? - zapytała Norton, podnosząc się na łokciach.

- Nic - odparła Alice. - Zresztą, co taki lekkoduch jak ty może o tym wiedzieć? Nawet notatek porządnie nie zrobisz!

- Ale za to przygotowałam eliksir fatum! Nawet Madson była zdziwiona - odgryzła się Emily, pokazując Alice język.

- Raz się trafiło ślepej kurze ziarno i będzie się tym szczycić do końca życia - wymamrotała Larsson, bardziej do swojej poduszki, niż do Em.

- Chciałaś powiedzieć, raz okazałam się lepsza od ciebie i przez to do końca życia nie zaznasz spokoju!

- Chyba śnisz… Uważaj, żebyś się nie załamała, jeśli ten eliksir okaże się twoim ostatnim życiowym sukcesem.

- To ty się nie załamuj, jeśli mój sukces będzie dla ciebie początkiem pasma porażek!

Przyglądałam się tej scence nie kryjąc rozbawienia. Alice i Emily przekomarzały się ze sobą zawsze, ilekroć nadarzyła się ku temu okazja.

W tamtym momencie, gdy je obserwowałam, uświadomiłam sobie, że szczęście człowieka składa się właśnie z takich zwyczajnych, pełnych ciepła chwil i sztuka polega na tym, by je docenić, bo to właśnie w nich kryje się cały czar i wyjątkowość ludzkiego życia. Nie warto tęsknić za czymś wzniosłym i niedostępnym, bo można przegapić to, co naprawdę jest piękne i godne zapamiętania.

- Lilianne Evans zaczyna chyba dorastać… - pomyślałam, uśmiechając się delikatnie.